Η Αθήνα είναι αποθήκη σακατεμένων ψυχών, εξαρτημένων παλικαριών και κοριτσιών. Κι εμείς ως θεατές σκηνών ξεβράζουμε αντανακλαστικά λύπης, θυμού, οργής.
Θεατές Κολοσσαίου πότε το κεφάλι δεξιά να λυπάται, πότε αριστερά να οργίζεται...
Με σφιγμένο το στομάχι… Ο νεαρός άνδρας ονομαζόταν Ζαχαρίας αλλά τον φώναζαν Ζακ.
Θεατές Κολοσσαίου πότε το κεφάλι δεξιά να λυπάται, πότε αριστερά να οργίζεται...
Με σφιγμένο το στομάχι… Ο νεαρός άνδρας ονομαζόταν Ζαχαρίας αλλά τον φώναζαν Ζακ.
Αρα ο Ζακ ήταν και συγχρόνως δεν ήταν ο Ζακ.
Ηταν ένας εαυτός, που
έχανε εαυτό.
έχανε εαυτό.
Ηταν αυτός και άλλος.
Γλυκός άνθρωπος, ευφυής, με τρόπο σκέψης που μπορούσε να αποτυπώσει σε λέξεις, μαχητής, ακτιβιστής. Ναι, όλα αυτά. Αλλά και όλα τα άλλα, αυτά της εξάρτησης, τα άλλα.
Που σε μετατρέπει σε πεινασμένο αγρίμι που μόνο για την «τροφή» σου. Τη δόση δηλαδή. Μόνο η δόση και η επόμενη δόση. Για τη δόση σου μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μπορείς να κάνεις, ό,τι δεν περνάει από ανθρώπου νου.
Πηγή: Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου