Εκβιασμοί, «δολοφονίες χαρακτήρων», όλα μέσα στο παιχνίδι

Οι δανειστές κάνουν τις δουλειές τους με βαθύτατα ελληνικό τρόπο και εισπράττουν τα τοκοχρεoλύσια...

Τα τελευταία δέκα χρόνια υποτίθεται ότι συνειδητοποιήσαμε γιατί χρεοκοπήσαμε και προσπαθήσαμε 

Η μη μεταρρυθμίσιμη χώρα και οι κοτζαμπάσηδες

να αλλάξουμε. Ξεχάσαμε, όμως, κάτι βασικό. Για να βγούμε εντελώς από την κρίση πρέπει να αλλάξει θεαματικά και ο ιδιωτικός τομέας. Οσα βλέπουμε και ακούμε, αλλά δεν μπορεί κανείς να αποδείξει, δείχνουν ότι ο ιδιωτικός τομέας χαρακτηρίζεται από πολύ μεγάλες παθογένειες.

Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις, δεν θεωρούμε ότι γερμανικές ή αμερικανικές εταιρείες δεν εμπλέκονται σε σκάνδαλα και λειτουργούν σε έναν αγγελικό κόσμο. Εδώ όμως το πράγμα έχει παρατραβήξει. Το κρατικοδίαιτο κομμάτι του ιδιωτικού τομέα γιγαντώθηκε από τη δεκαετία του 1980 και έχει διαβρώσει το πολιτικό σύστημα, τα μέσα ενημέρωσης, το ίδιο το κράτος. 

Εμπλέκεται διαρκώς σε ένα σκληρό παιχνίδι εξουσίας, όπου βασικός στόχος είναι να μη φάει κανείς άλλος από την πίτα. Κανείς δεν σκέπτεται ότι ίσως η λύση είναι να μεγαλώσει η πίτα. Ορισμένοι έχουν πετύχει εγγυημένο –από το κράτος– περιθώριο κέρδους. 

Αλλοι βάζουν «διόδια», έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς ξένος ή εγχώριος παίκτης να μπει στην αγορά. 

Η μέρα αλλά και η «νύχτα» στην αγορά καθορίζονται από παράγοντες που βλέπουν τους πολιτικούς ως περαστικούς ή αναλώσιμους. Εκβιασμοί, «δολοφονίες χαρακτήρων», όλα μέσα στο παιχνίδι. Οι εποπτικοί μηχανισμοί συχνά κοιμούνται. Κάποιοι δικαστές προσπαθούν.